¡Mama ya vine de la carrera! ... ¿e de qué quedaches neniño?
Y la historia se repite una y otra vez, siempre que suelo acudir a una carrera, no suelo decir nada en casa (de mis padres, claro está); ¿por qué?, existen varios aspectos y varios matices para responder a este pregunta, pero veamos algunos:
1.- Yo soy el pequeño de dos hermanos y por muchos años que cumpla, en mí casa se me conoce como "o pequeno" o tambien como "o neno", pero desde el día que tome la decisión de prácticar este maravilloso deporte, mís padres me S O R P R E N D I E R O N ya que pase de ser " o neno" a un viejo en apenas 5 minutos, mí cerebro no daba asimilado tan repentino cambio, y es que todavia los recuerdo en la cocina ( mí padre secando los platos, mí madre tomando una manzanilla), "pero tí estás jodido da cabeza, pero non tes outras cosas que facer, pero non era mellor que plantaras patacas ou lechugas na horta en vez de andar correndo por aqui e por ala ... " (esto mí padre); "neno tí xa non estas en edad de andar facendo locuras, que xa estas nunha edad en que calquer sobre-esforzo pagase caro, pero ti non ves que ti padeces do A S M A, que estás baixo tratamento médico, e mellor que te adiques a outras cousas, penso que ir duas ou tres horiñas a semana pola piscina iriache ben ... " (esto mí madre).
2.- "Pero mira para o filusmia este, ¿pero tí jalban, non tes outra cousa que facer?, si non tes chollo podes vir todolos días as 4 da maña a axudarme no forno para facer as primeiras coceduras de pan, e si eso pareceche pouco, o sábado e mailo domingo tamen se coce ... " (esto mí suegro, que como habeís adivinado es P A N A D E R O).
3.- " Pero tí cantos kilos perdiches nestes ultimos meses, ahi Dios mio , hai Dios mio (repite al menos 3 o 4 veces más), pero ti viches como estás si xa non hai pantalón que che sirva, si ainda por encima a xente de fora a de pensar que a miña filla non che da de comer, han de decir que pasas fame na casa, con o guapiño que estabas antes de facer as locuras que fas agora, as de pajalo, as de pajalo, xa o veras, mira un pouquiño por tí, que estas caendo ..." (mí suegra).
Son muchos en mi entorno familiar los que me ponen "pegas" para realizar lo que después de 35 años he encontrado y reallmente me gusta hacer, y es que uno ya no solo tiene que aguantar el sufrimiento fisico que de por sí tiene una carrera sino que después al llegar a casa ... viene el sufrimiento psicologico (que por encima es peor que la carrera).
Pero lo que más me J O D E de todo esto (perdón si hay niños delante), es cuando vengo de una carrera, entro en casa y digo :
Tom.- ¡Mama ya vine de la carrera!
Mama.- ¿e de que quedaches neniño?
y yo orgulloso de mí le responde
Tom .- de 167,
a lo cual ella siempre responde,
Mama.- " pero ti neniño ¿fuches andando ou caiches? , mira que quedar de 167
a lo cual yo respondo
Tom.- pero Mama si eramos cerca de 2.000.
y ella termina diciendo
Mama.- ainda así neno, ¿cando chegara o día que ganes algo?
LO CUAL YO ME CALLO REFLEXIONO Y PIENSO ... LO QUE YO TENIA QUE GANAR MAMA YA LO HE GANADO EN UNA MARATÓN QUE SE LLAMA LA VIDA Y SON MIS HIJOS, MI MUJER, MIS PADRES, MI HERMANO, MIS AMIGOS LOS RUNNERS ... Y SOBRE TODO YO QUE CADA DÍA QUE PASA ME VOY CONOCIENDO MÁS Y MÁS . gracias.
7 comentarios
Tom -
ojordo -
Tom -
Gracias a Dios disfruto mucho de la vida, (o al menos es lo que pretendo), a pesar de tener una juventud un poco loca (de a cual no me arrepiento), ahora creo que a llegado el momento de la serenidad, tranquilidad y de regalarle ante todo SALUD al cuerpo. Un abrazo.
jesus -
Tom -
Disfruta en el Concierto de Manolo García, y si no trasnochas mucho la noche del sábado que sepas que sale de la ESCUELA el domingo un autobus a las 08:30 para llevar gente a la carrera, hora estimada regreso del autobus 14:00 (te lo digo por si las flys).
Por cierto no es por meterte "veneno en la sangre", pero hoy tocaban las 6 series de mil ¿las has hecho?
pedro -
Asi que dale duro y sigue asi que nos vamso a salir en la media ,aunque estaria bien que no entrenases tan a carra perro y compartieras alguna sesion con los amigos ,jejejeje.Un abrazo
oscar -
Eu quedei de 97 de 140 en maraton relevos ... y casi se rien.. pero terminei os meus 15 km.
en Coruña.. quedei de 830 , pero foron 48' que xamais soñei baixar de 50'. pero eles non o entendem...
solo hay un enemigo a batir, ese es uno mismo..